Like a sleepwalker driven by self-assurance, half-concious of the threats looming over him, in a chilly turmoil an empire is rising that does not dare yet to utter its own name; historical thunder, our only hope for survival.

Ten oosten van het meer (samenkomst)

Dit gedicht is een vervolg op Het meer (spiegel in spiegel).

Ten oosten van het meer in het woud van de dieren en hun geesten: de rode kloppende geesten in de ooghoek van het woud waar de wezens van de nacht op de rand van de nacht durven (praten met hun geesten en)

dansen, om elkaar heen, waar ze steeds kleinere cirkels trekkend spiralen spannend met koorden om de bomen van het woud en zijn ogen

om elkaar heen, webbend in de diepte

tot ze verdwijnen, in een punt verdwijnen naar de wereld vanwaar de dieren en hun geesten ’s nachts verblijven: het rode woud met de ijle vloer, de eeuwig diepe vloer aan de overkant, met de knokkels over het plafond van het woud: roffelend, roepend, tenen krullend om de rode stam, de takken. Adem. Ren.

Ze dansen om het meer waar de man en de vrouw ook de nacht voordien hun eigen cirkels dansten in het zand, steeds kleinere cirkels om de man en de vrouw, steeds meer als spinnen aan hun rag uit het plafond van het woud waar de apen met hun touwen, met hun knokkels de aarde masserend

al eeuwen lang de grond boven hun handen

plat proberen slaan.

Replace the word space with a drink and forget it.